Omstandigheden kan je niet altijd vermijden. Stress ook niet. We leven nu eenmaal in een stressvolle samenleving waarin veel verwacht wordt. Er is bijna geen moment meer waarin echt ontspannen wordt. Zoals het lichaam het nodig heeft. In de oertijd kwamen we na een spannende jacht in de grot terug en konden we schuilen, veilig. Opladen. En na 20 minuten was de adrenaline weg en konden we weer verder. Dat is een uitdaging in deze tijd. Er zijn geen sabeltandtijgers meer maar het lichaam kent geen verschil tussen reeële angst en gedachten aan angst. De reactie van het lichaam is idem. Stress. Als er geen balans is tussen stress en ontspanning, blijft het lichaam in de stress-stand staan. Je gaat niet meer het leven heerlijk leven, maar je gaat over-leven.
Het moederschap wordt mijns inziens onderschat. Naast dat je partner was, je rol op je werk, dochter in het gezin van herkomst, wordt je nu ook moeder. Je hebt de zorg en de verantwoordelijkheid voor je kind erbij. En dat voel je met je hele lijf. Als je kind huilt of het gaat niet goed, gaat alles in je lijf aan om je kind te helpen. Een soort overlevings-instinct naar je kind. Prachtig hoe dit werkt. Je kind is ook afhankelijk van je.
Als we alleen al deze taak zouden hebben, zou het behoorlijk wat eisen van je, het is serieus een dag (en nacht) taak. Vroeger deed je dat niet alleen, in de gemeenschap waar je leefde deden de vrouwen dat samen.
“It takes a village to raise a child”
Waar is die village nu? Heel veel gezinnen en de zorg voor de kinderen speelt zich tussen de schuttingen af. Grootouders werken vaak nog, vriendinnen en gelijkgestemden werken ook naast het ouderschap, net als jij. Al die ballen. En dan moet er niets anders lopen dan gepland of gewenst. Zieke kinderen, kinderen die slecht slapen, kinderen die overprikkeld zijn, kinderen die het moeilijk hebben en dat in hun gedrag laten zien. Dan brandt het kaarsje nog sneller op.
I have been there, walked that path and still am.
Daarom weet ik als geen ander hoe het is, hoe je je kan voelen en wat er nodig is. De Reflexintegratie behandelingen van MNRI hebben mij hier uit gekregen, deze stress stand. Ze hebben mijn lijf weer gevuld met leven, als ik het zo zwart wit mag zeggen. Maar zo voelde het wel. Als leeg omhulsel, mijzelf staande houden en het kaartenhuis hoog houdend, kwam ik op de tafel. Na zelfs één behandeling voelde het anders. En per behandeling ging ik met sprongen vooruit. Slechts een paar zijn er nodig. Omdat MNRI diep gaat. Neuro-senso-motorisch. Het brein, de zintuigen en het lijf connecten op zenuwstelsel niveau.
Dit wil ik ook voor jou. Ik gun het jou. Je verdient het. Omdat je doet wat je doet, met liefde en zorg breng je je kind groot. En omdat je bent wie je bent. Precies jij.
